فارن افرز با این مقدمه می نویسد: این بینشی است که به نظر می رسد دونالد ترامپ، رییس جمهور ایالات متحده، آن را از دست داده است. ترامپ از زمان بازگشت به قدرت در ژانویه، نزدیکترین متحدان ایالات متحده را متقلب و مفت خور خوانده است. او اصرار دارد که ژاپن و دیگر شرکای تجاری آسیایی بسیار لوس هستند؛ همسایگان نزدیک آمریکای شمالی متهم به صادرات مواد مخدر و جنایتکار هستند. او آزادانه و علنی رهبران برخی از مهمترین شرکای دموکراتیک ایالات متحده را افرادی قدیمی، ضعیف یا نادرست می خواند، در حالی که برخی دیگر که تعامل با آنها را آسان تر می داند، تمجید می کند، مانند ویکتور اوربان، رییس جمهور مجارستان ( رهبری بسیار بزرگ )، نایب بوکله، مرد قدرتمند السالوادور ( دوستی عالی )، کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی ( مردی باهوش ) و - حداقل تا همین اواخر - ولادیمیر پوتین، رییس جمهور روسیه، که او او را نابغه و بسیار زیرک در حمله به اوکراین نامیده است. در اتفاقی که در دولت های قبلی، از جمله دولت اول ترامپ، غیرقابل تصور بود، ایالات متحده در ماه فوریه حتی در کنار متحدان دموکراتیک خود و روسیه و دیگر کشورهای اقتدارگرا، مانند کره شمالی و بلاروس، علیه قطعنامه سازمان ملل که تجاوز روسیه به اوکراین را محکوم و از خودمختاری و تمامیت ارضی این کشور حمایت می کرد، رأی داد.

شاید گیج کننده ترین نکته این باشد در شرایطی که واشنگتن برای مهار چین تلاش می کند و باید دفاع ایالات متحده را در هند و اقیانوس آرام تقویت کند، دولت در حال آماده سازی تعرفه های تنبیهی برای کره جنوبی و ژاپن، نزدیک ترین متحدان آسیایی ایالات متحده و همچنین فهرست گسترده ای از شرکای اروپایی است که آمریکا سعی در دور نگه داشتن آنها از پکن دارد. متحدان آمریکا در سراسر جهان نیز از تفکرات ترامپ و اعضای کابینه اش مبنی بر اینکه چتر هسته ای که بازدارندگی هسته ای آمریکا تحت آن تضمینی برای دفاع آنها بود، دیگر چیز مطمئنی نیست نگران هستند. اکنون، سطحی از شک و تردید وجود دارد که فرانسه و انگلیس را بر آن داشت تا در ماه ژوییه، توافق جدیدی را برای شروع ارائه بازدارندگی هسته ای گسترده در اروپا برای خود اعلام کنند و متحدانی مانند کره جنوبی، لهستان و حتی ژاپن شروع به بررسی دستیابی به سلاح های هسته ای خود کرده اند.

نشریه آمریکایی در ادامه آورده است: تاریخ، نمونه های فراوانی از اختلاف قدرت های جهانی با شرکای خود را نشان می دهد اما به سختی می توان موردی را تصور کرد که رهبر یک اتحاد بزرگ، متحدانی را که عمدتاً قابل اعتماد بوده و فرمان او را پذیرفته اند، به این راحتی و بی رحمانه کنار گذاشته باشد. اگر ایالات متحده منابع کانادا یا گرینلند را می خواهد، این منابع همیشه در دسترس بوده اند اما تهدید به الحاق نتیجه ی معکوس دارد و همان طور که قبلاً هم اتفاق افتاده، احساسات ضد آمریکایی را برمی انگیزد. درست است که متحدان واشنگتن در ناتو به اندازه کافی برای دفاع هزینه نکرده اند، این شرایط تا حدی به این دلیل است که ایالات متحده برای دهه ها بر داشتن نقش غالب اصرار داشته است. اعضای اتحاد فرا آتلانتیک وقتی تحت فشار قرار گرفتند، مانند آخرین اجلاس ناتو در ماه ژوئن، بودجه های دفاعی خود را افزایش دادند یا متعهد به انجام این کار شدند، به سطوحی که تنها همین چند سال پیش قابل تصور نبود.

فارین افرز با بیان اینکه یافتن توضیحی قابل قبول برای سیاست های دولت دوم ترامپ دشوار است نوشت: اگر رییس جمهور ترامپ دیگر تحمل اتحادهای موجود را ندارد، جایگزین های کمی را فراتر از دلبستگی آشکار به مفهوم قدیمی حوزه های نفوذ ارائه داده است. چنین جهانی در آینده تهدیدات بیشتری را برای ایالات متحده ایجاد می کند، زیرا سایر حوزه ها - احتمالاً شامل آسیای تحت سلطه چین و شاید منطقه روسیه در اروپای شرقی و آسیای مرکزی - در برابر آن قرار می گیرند و قدرت های کوچک تر در هر منطقه، یا سرنوشت خود را اغلب با نارضایتی می پذیرند یا به دنبال هژمون های جدید هستند.

رسانه آمریکایی تاکید کرد که ایالات متحده با از بین بردن اتحادهایی که به خوبی به آن خدمت کرده اند، در معرض خطر فروپاشی کلی ثبات و نظم قرار می گیرد که در درازمدت، چه از نظر هزینه های نظامی و چه از نظر جنگ های تجاری بی پایان برای آن بسیار پرهزینه خواهد بود، چراکه هر قدرت بزرگی به دنبال امتیاز و منفعت خود است.

در واقع، فقدان سوابق تاریخی قابل توجه برای چنین رفتاری، نشان دهنده یک سیاست هوشمندانه ماکیاولیستی برای افزایش قدرت آمریکا نیست؛ بلکه نشان می دهد که ایالات متحده به طرز گیج کننده ای علیه منافع خود عمل می کند و یکی از منابع کلیدی آن قدرت را تضعیف می کند. و این در زمانی اتفاق می افتد که رهبری جهانی و تسلط اقتصادی و فناوری آمریکا در حال حاضر، تحت فشار فزاینده ای از سوی چین و سایر رقبای اصلی قرار دارد.

نشریه فارین افرز در ادامه گزارش تحلیلی خود خاطر نشان کرد: در دنیای ترامپ، اعتماد و احترام متقابل که ایجاد آن بسیار دشوار و از بین بردن آن بسیار آسان است، اهمیتی ندارد. طرفین در صورتی که منافعشان ایجاب کند و تنها تا زمانی که پیشنهاد بهتری ارائه شود، با هم همکاری خواهند کرد. روسیه مزایای دوستی از سوی ایالات متحده را می بیند. متحدان اروپایی گله خواهند کرد اما در عین حال، آنچه را که واشنگتن می خواهد، انجام می دهند، زیرا در غیر این صورت خود را تنها و بی دوست خواهند یافت. چین در مورد تجارت مذاکره خواهد کرد و به عنوان مثال قول می دهد که محصولات کشاورزی آمریکایی را خریداری کند، زیرا نمی خواهد از بازارهای ایالات متحده محروم شود.

و اگر پکن تایوان را می خواهد، چرا واشنگتن اجازه ندهد تا زمانی که ایالات متحده در عوض چیزی به دست می آورد، آن را داشته باشد؟ به نظر می رسد تصور رییس جمهور آمریکا این است که متحدان فعلی و بالقوه روابط بین الملل را مانند او می بینند. اگر یک دور را ببازید، ممکن است دور بعدی را ببرید. با این حال، ملت ها، مانند هر انسانی، خاطرات طولانی از اشتباهات یا شکست های گذشته دارند، همان طور که خود ترامپ نیز باید بداند.

در ادامه این مطلب آمده است: برآورد اعتماد بین افراد یا ملت ها دشوار است اما روابط پایدار و سازنده بدون آن نمی تواند، وجود داشته باشد. در طول جنگ سرد، مذاکرات بین اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده در مورد کنترل تسلیحات پیچیده و طولانی بود، زیرا هیچ یک از طرفین به دیگری اعتماد نداشتند. حوادثی مانند رهگیری پرواز یو-2 توسط خلبان آمریکایی بر فراز شوروی در سال 1960 یا سرنگونی هواپیمای کره ای توسط شوروی در سال 1983، معمولاً توسط طرف مقابل به عنوان مدرکی از نیت بدخواهانه تعبیر می شد. در مقابل، اگرچه به طور حتم تنش هایی بین واشنگتن و متحدانش وجود داشته، هر یک به طور کلی فرض می کردند که همتایان خود با حسن نیت عمل می کنند و تمایلی در طرف مقابل برای بحث در مورد مسائل پیچیده و جستجوی راه حل های مشترکا قابل قبول وجود دارد. این امر، امروز دیگر وجود ندارد و نمی توان آن را به راحتی یا به سرعت بازسازی کرد.

ایالات متحده اکنون در حال تجربه همان چیزی است که انگلیس در اوج امپراتوری خود تجربه کرد. قدرت های جاه طلب، به ویژه چین منابع مالی خود را به یک مسابقه تسلیحاتی که هر روز گران تر می شود، سرازیر می کنند. و همان طور که بارها اتفاق افتاده است، سایر کشورها وسوسه می شوند که قدرت قدیمی را به نفع قدرت جدید یا گروهی علیه آن رها کنند تا از آنچه که زوال آن می دانند، بهره ببرند. اگر خصومت فعلی ترامپ با اتحادها ادامه یابد و دولت به توهین، تحقیر و حتی آسیب اقتصادی به شرکای دیرینه خود ادامه دهد، ایالات متحده جهان را مکانی به طور روز افزون غیردوستانه خواهد یافت.

متحدان سابق یا قدرت های غیرمتعهد نیز همان طور که جمهوری اسلواکی یا صربستان قبلاً این کار را کرده اند، ممکن است به این نتیجه برسند که روسیه پوتین گزینه بهتری است؛ دیگران ممکن است با ترتیبات تجاری جدید، ایالات متحده را دور بزنند یا همان طور که در مورد کشورهای اروپایی و کانادا اتفاق می افتد، تولیدات نظامی، برنامه ریزی و بازدارندگی متقابل خود را با این فرض که ایالات متحده دیگر متحد قابل اعتمادی نیست، به اشتراک بگذارند. کانادا به عنوان پیش درآمدی از اتفاقات آینده، اولین کانتینر گاز طبیعی مایع خود را به آسیا ارسال کرده است.

فارین افرز در پایان خاطر نشان کرد: انگلیسی ها زمانی موقعیت خود را در جهان انزوای باشکوه می نامیدند تا اینکه متوجه شدند هزینه های آن بسیار بالاست. آمریکای ترامپ نیز ممکن است دریابد که در قرن خطرناک بیست و یکم، درباره این جلال و شکوه مبالغه شده است.