باشگاه بارسلونا سرانجام تأیید کرد که لامینه یامال، پیراهن نمادین شماره 10 آبی‌واناری را بر تن خواهد کرد؛ این یک لحظه‌ برجسته در حرفه درخشان و رو به رشد او محسوب می‌شود.

یامال که در روز یکشنبه 18 ساله شد، شماره 10 را از دوست صمیمی‌اش، آنسو فاتی، به ارث می‌برد که در 3 سال گذشته آن را در اختیار داشت اما در تاریخ 1 جولای با پیوستن به موناکو به‌صورت قرضی پیراهنش را واگذار کرد. نیازی به حدس زدن نیست که پیش از فاتی این شماره متعلق به چه کسی بود: لیونل مسی.

این لحظه‌ای نمادین است که مطمئناً با استقبال هیجان‌انگیز هواداران بارسا مواجه خواهد شد و این فرآیند با دقت مدیریت شده است. تصمیم به‌صورت مشترک بین یامال و بارسلونا گرفته شده و هر دو طرف معتقدند که اکنون زمان مناسبی برای این تغییر است.

از سوی یامال، می‌توان گفت که او مدتی است به‌عنوان نامی برجسته در بارسلونا شناخته می‌شود. با این حال، او درخواست کرده بود تا زمانی که فاتی هنوز در باشگاه است، شماره 10 به او داده نشود. این دو از زمان حضور یامال در آکادمی لاماسیا رابطه نزدیکی داشته‌اند و تا زمانی که فاتی 22 ساله عضو بارسا بود، یامال نمی‌خواست شماره او را بگیرد.

سپس درخواست دیگری از سوی تیم یامال مطرح شد که بارسلونا تا تولد 18 سالگی او صبر کند تا شماره جدیدش را به‌صورت رسمی اعلام کند. برنامه اولیه بارسلونا این بود که این شماره را همزمان با رونمایی از فروش کیت جدید برای فصل 26-2025 اعلام کند اما در عوض، کیت جدید یامال تنها در آن زمان برای پیش‌سفارش در دسترس بود و تحویل آن پس از اعلام «راز» شماره او برای فصل پیش رو انجام خواهد شد.

بارسلونا انتظار دارد که فروش کیت‌ها به‌طور قابل‌توجهی افزایش یابد. آن‌ها بهترین بازیکن خود را پس از امضای قرارداد بلندمدت جدید، به نمادین‌ترین شماره پیراهن خود مرتبط کرده‌اند. با اطمینان از حفظ یکی از هیجان‌انگیزترین استعدادهای دنیای فوتبال برای آینده‌ای قابل پیش‌بینی، آن‌ها می‌خواهند این موفقیت را جشن بگیرند و از پاداش‌های آن بهره‌مند شوند.

با وجود تمام این انتظارها، این اتفاق از مدت‌ها پیش اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید. پس از عملکردهای درخشان یامال در مسابقات یورو 2024 با اسپانیای قهرمان در تابستان گذشته که در آن به‌عنوان بهترین بازیکن جوان تورنمنت انتخاب شد، پیشرفت خیره‌کننده او هیچ نشانه‌ای از کند شدن نداشته است.

او در این فصل لالیگا و کوپا دل ری را فتح کرد، در بزرگ‌ترین صحنه یعنی نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل اینتر درخشید، قرارداد جدیدی امضا کرد که او را به یکی از پردرآمدترین بازیکنان بارسا تبدیل کرد و اکنون نامزد دریافت جایزه توپ طلا شده است.

اکنون او پیراهنی را بر تن می‌کند که مسی بر تن داشت. این انتخاب همراه با فشاری بزرگ است. این به معنای مقایسه‌های اجتناب‌ناپذیر با بازیکنی است که در 837 بازی برای بارسا 709 گل به ثمر رساند. این هم موهبت است و هم نفرین.

یامال در کنفرانس مطبوعاتی پیش از بازی در ماه آوریل گفت: «نمی‌خواهم خودم را با کسی مقایسه کنم، چه برسد به مسی.» و همچنین فاش کرد که هنوز از زمان درخشش در بارسا، شخصاً با این آرژانتینی دیدار نکرده است.

او افزود: «سعی می‌کنم مسیر خودم را دنبال کنم. بدیهی است که مسی را به‌عنوان بهترین فوتبالیست تاریخ الگو قرار می‌دهم اما خودم را با او مقایسه نمی‌کنم.»

فشار در بارسلونا همیشه، صرف‌نظر از وضعیت باشگاه و شماره‌ای که بر پشت بازیکن است، بسیار بالاست. مسی، بدون شک، نمادین‌ترین صاحب شماره 10 بارسلونا است اما حتی برای او نیز این شماره بار سنگینی به همراه داشت.

پیش از مسی، رونالدینیو این شماره را بر تن داشت. این برزیلی به دنبال هم‌وطنان برجسته‌ای چون ریوالدو و روماریو بود. پیش از آن‌ها، دیه‌گو مارادونا این شماره را پوشیده بود. اینجا از نوعی اشرافیت فوتبالی صحبت می‌کنیم، اما مهم‌تر از آن، در مورد بارسلونا، این بازیکنان ویژگی مشترکی دارند: همه آن‌ها روحیه باشگاه را در هر سطحی بالا بردند.

از زمان خروج تلخ مسی در سال 2021، هیچ‌کس به اندازه یامال روحیه بارسا را بالا نبرده است. با این حال، این موضوع نگرانی‌هایی را نیز به همراه دارد. کسانی که معتقدند یامال باید از فشارهای بیشتر — چه عاطفی، چه ذهنی و چه جسمی — محافظت شود، تنها کافی است به سرنوشت فاتی اشاره کنند، هرچند تفاوت‌های کلیدی وجود دارد.

وقتی فاتی در سال 2021 شماره 10 را دریافت کرد، تنها 31 بازی در لیگ در دو فصل پس از فارغ‌التحصیلی از لاماسیا انجام داده بود. او فقط 18 سال داشت، اما مجموعه‌ای از عملکردهای درخشان پتانسیل یک استعداد در سطح جهانی را نشان داده بود. چهار سال، چهار جراحی و چندین مصدومیت بعد، او برای دومین بار در سه فصل به‌صورت قرضی بارسا را ترک کرد. او رفت تا بار دیگر احساس یک بازیکن نخبه را تجربه کند.

از نظر فوتبالی، یامال به سطحی فراتر از آنچه فاتی در روزهای اولیه حضورش در تیم اصلی به دست آورده بود، رسیده است. از زمان اولین بازی‌اش دو سال پیش، او تاکنون 106 بازی انجام داده است. با بارسا، او سه عنوان مهم را کسب کرده و ستاره‌ای تثبیت‌شده در تیم ملی اسپانیا است.

وقتی مسی بارسلونا را ترک کرد، شکاف بزرگی برای پر کردن باقی ماند. به‌راحتی می‌توان گفت که فاتی در بدترین زمان ممکن این پیراهن را بر تن کرد. شرایط برای یامال متفاوت است. مقایسه‌ها با مسی به‌طور کلی مفید نیستند اما در حمایت از یامال باید گفت مدیریت صعود او شباهت‌های زیادی به نحوه مدیریت ظهور مسی در آن زمان توسط بارسلونا دارد. این با مورد فاتی کاملاً متفاوت است.

مسی اولین بازی خود را در اکتبر 2004 در سن 17 سالگی انجام داد، اما تا سال بعد بود که اولین فصل کامل خود را با تیم فرانک رایکارد سپری کرد. او دو فصل دیگر را با تیم اصلی با شماره‌های 30 و 19 گذراند، در حالی که زیر بال و پر رونالدینیو رشد می‌کرد. وقتی در تابستان 2008 پپ گواردیولا به‌عنوان مربی وارد شد و رونالدینیو به میلان پیوست، مسی شماره 10 را گرفت. در 21 سالگی، او 110 بازی انجام داده بود.

یامال در چهار بازی کمتر از این تعداد برای بارسا به میدان رفته اما زمان بازی او در این مسابقات حدود 200 دقیقه بیشتر است. از طرفی تفاوت سنی است که مورد او را به طرز وحشتناکی چشمگیر می‌کند. او در اولین بازی‌اش در آوریل 2023، در سن 15 سال و 290 روز، جوان‌ترین بازیکن تاریخ بارسا در لالیگا شد. وقتی فصل جدید آغاز شود، او در 18 سالگی میراث مسی را بر دوش خواهد کشید.

از نظر فردی، او به دستاوردهایی رسیده و چیزهایی نشان داده است که شاید بیش از آنچه بارسا در سال 2008 از مسی دیده بود، باشد. پوشیدن شماره 10 دیر یا زود باید اتفاق می‌افتاد و او نشان داده که می‌تواند زیر این فشار شکوفا شود.

اکنون فصل جدیدی در مأموریت بلندمدتی که این نوجوان برای خود تعیین کرده، آغاز می‌شود.

یامال در کنفرانس مطبوعاتی ماه آوریل گفت: «من می‌خواهم بارسا برنده شود و در میان بهترین‌ها باشد. می‌توانید این احساس را در تیم ما ببینید، این رویایی برای ماست و ارتباط زیادی با عملکرد ما در این فصل دارد. ما زمانی را به یاد می‌آوریم که باشگاه در سال 2015 لیگ قهرمانان را برد و ما فقط به این دلیل بازی نمی‌کنیم که این کار ماست. ما همچنین رنگ‌های این باشگاه فوتبال را احساس می‌کنیم. ترس در حین بازی؟ من تمام ترس‌هایم را مدت‌ها پیش در پارک محله‌ام، در ماتارو، جا گذاشتم.»