دوازده روز نبرد سهمگین 1404، ایران را به یکی از جدی ترین برهه های تاریخ معاصر خود کشاند؛ بحرانی که نه فقط جنوب کشور، بلکه پایتخت و استان های مرکزی را نیز به طور مستقیم درگیر کرد و دولت را در یکی از پیچیده ترین آزمون های نظام جمهوری اسلامی قرار داد. این تنها آزمون برای تاب آوری در برابر تهاجم نظامی نبود، بلکه سنجشی برای انسجام اجرایی، پایداری خدمات عمومی، مهار روانی جامعه و هدایت افکار عمومی در شرایط حاد امنیتی بود.

در چنین وضعیتی، دولت چهاردهم با هدایت دکتر مسعود پزشکیان، راهی متفاوت از سنت های معمول اتخاذ کرد. برخلاف توصیه های امنیتی که معمولاً بر مدیریت در سایه تأکید می کنند، رییس جمهور نه تنها در صحنه ماند، بلکه در قلب بحران حضور یافت. او به جای مدیریت از راه دور، در کنار مردم ایستاد؛ در قرارگاه های عملیاتی، در مراکز توزیع خدمات عمومی و در رسانه ها. این سبک از حضور نه نمایشی بود و نه تبلیغاتی، بلکه نوعی بازتعریف از نقش رییس جمهور در شرایط اضطراری بود؛ رییس دولتی مسئول، پاسخ گو و در میدان.

دستاورد این الگوی مدیریتی، بر هیچ کس پوشیده نیست. پایداری خدمات در همه عرصه ها، عدم اختلال در زنجیره تأمین سوخت، استمرار توزیع مایحتاج ضروری، عملکرد درخشان درمانی و کنترل روانی جامعه در بحبوحه حملات موشکی و سایبری و حتی پس از آن. با این حال، بلافاصله پس از پایان جنگ و آغاز مرحله بازسازی، پروژه ای خزنده و البته سازمان یافته کلید خورد: یک عملیات تخریبی علیه رییس جمهور که با هدف فراموشی این دستاوردها و القای ضعف طراحی شده بود.

انتظار می رفت پس از عبور موفق دولت از بحران، نهادهای رسمی و سیاسی کشور، هم راستا با مردم، از این موفقیت ملی پاسداری کنند و با تقدیر از دولت و رییس جمهور، به تقویت انسجام اجتماعی روی آورند. اما بخشی از جریان های سیاسی، مسیر تخریب را برگزیدند. آنان، به جای هم صدایی با ملت و همراهی با حقیقت، به تحریف واقعیت و سیاه نمایی عملکرد دولت پرداختند. تلاش برای دوقطبی سازی فضای سیاسی و القای ناکارآمدی، به ویژه از تریبون های خاص، در همین بازه شدت گرفت.

نگران کننده تر آنکه برخی چهره ها، با زبانی گزنده، تعابیر و تحلیل هایی را وارد فضای عمومی کردند که نه فقط غیرمنصفانه، بلکه آشکارا در مرز توطئه و تهییج علیه جمهوریت قرار داشت. در صدر این موج، برخی دیپلمات های پیشین ایستادند؛ کسانی که پیش تر نیز با نگاه های امنیتی و تنش زای خود، مسیر گفت وگو با جهان را سد کرده بودند. امروز، همان افراد تلاش های دولت برای تنش زدایی و بازسازی دیپلماسی را خیانت می نامند، در حالی که خود زمانی موجب گسست های استراتژیک در روابط خارجی شده بودند.

دقیقاً همین الگوی تخریب، پس از گفت وگوی اخیر رییس جمهور با خبرنگار شناخته شده آمریکایی، با شدتی دوچندان ادامه یافت. رییس جمهور در آن گفت وگو، از ضرورت تجدیدنظر در الگوهای دیپلماتیک کشور و عبور از بن بست های سنتی سخن گفت؛ سخنانی که به هیچ وجه خارج از چارچوب قانون اساسی نبودند و حتی در عُرف نخبگان دیپلماسی بین الملل، رویکردی عقلانی، صریح و مبتنی بر منافع ملی ارزیابی شدند. اما منتقدان، به جای تحلیل محتوایی مصاحبه، آن را به ابزاری برای زدن برچسب هایی همچون سازش ، نفوذ و حتی خیانت بدل کردند. موجی آغاز شد که هدف آن، نه نقد سیاست، بلکه ترور شخصیت رییس جمهور بود.

اوج این عملیات تخریب، در سخنان حیرت انگیز برخی افراد نمایان شد؛ از جمله یکی از چهره های نظامی و دیپلماتیک سابق که ادعاهایی عجیب و البته فاقد ارزش را مطرح کرد: از نسبت دادن پروژه نابودی جمهوری اسلامی به رییس جمهور گرفته تا پیوند جعلی میان ژن هخامنشی و خون امام حسین(ع)! او حتی مدعی شد تمام فرماندهان نظامی پیش از جنگ حذف شده اند و این یعنی کودتا ؛ ادعایی بی پایه که در امتداد آن، بیانی سراسر بهتان مطرح شد: باید علیه کودتا، کودتا کنیم؛ وگرنه دولت پزشکیان ایران را لیبی می کند!

این سطح از گفتار، آشکارا فراتر از مرز نقد سیاسی است. آنچه شنیده شد، دیگر تحلیل نبود، بلکه شورشی علیه جمهوریت بود. شورشی که نه فقط اراده مردم را نادیده می گیرد، بلکه ساختار رسمی حاکمیت را نیز در مظان اتهام قرار می دهد. این سخنان، از زبان کسی بیان شد که سال ها در متن ساختار بوده و حالا، زبان خشونت و تفرقه را برگزیده است.

در ادامه همین روند، اظهارنظر تکان دهنده یکی از اعضای شورای شهر رشت نیز بر نگرانی ها افزود؛ او صریحاً خواستار آن شد که اسراییل، پزشکیان را ترور کند ! چنین جمله ای نه تنها سخیف و مغایر با موازین اخلاقی و انسانی است، بلکه رسماً در تعارض با امنیت ملی، قانون اساسی قرار دارد.اینکه علنا، چنین دعوتی به ترور رییس جمهور بیان می شود، نشانه ای واضح از افراطی شدن بخشی از گفتمان سیاسی کشور است.

آنچه اکنون در حال وقوع است، یک جنگ روانی تمام عیار داخلی علیه رییس جمهور منتخب مردم است؛ جنگی که در آن، به جای رقابت سالم سیاسی، از ابزارهایی چون برچسب زنی، تحریف، تهمت، حذف و حتی تحریک به خشونت استفاده می شود. هر گامی که دولت برای تنش زدایی برمی دارد، بهانه ای برای حمله می شود. مصاحبه رییس جمهور با رسانه های بین المللی، گفت وگو درباره کاهش فشار اقتصادی و تأکید بر تعامل عزتمندانه با جهان، همگی در تیررس حملاتی قرار گرفته اند، که به هیچ روی نمی توان گفت هدف شان اصلاح امور است.

اکنون، پرسش صریحی پیش روی ماست: آیا پروژه های هدفمند برای حذف رییس جمهور از صحنه سیاسی کشور، بخشی از رقابت سالم سیاسی و مکانیسم مردمسالاری است؟ یا بخشی از پروژه ای بزرگ تر، نه فقط تضعیف جمهوریت و رأی مردم، بلکه تضعیف و عبور از کلیت نظام و حاکمیت؟

آری، رییس جمهور باید نقد شود؛ اما نقدی مبتنی بر منطق، انصاف، تحلیل و التزام به قانون اساسی. نه با هتاکی، برچسب و تحریک به خشونت و تهدید و حتی تقاضای ترور! زمانی که تریبون های رسمی به ابزارشکاف و عناد بدل می شوند، باید فکری کرد.

می دانیم، آنان که چشم طمع به این آب و خاک دوخته اند، از هر سو کمین کرده اند و دیدیم در جنگ 12 روزه چه کردند. امروز، کشور بیش از هر زمان به انسجام ملی نیازمند است. انسجام نه به معنای تک صدایی، بلکه به معنای پایبندی به قواعد اخلاقی، انسانی و قانونی و درک صحیح از مولفه های ارتقاء توان ملی است. امروز، حمله به پزشکیان، تضعیف دولت در شرایط جنگ است و اگر امروز میدان مدیریت، به میدان تخریب بدل شود، و خدایی ناکرده تزلزل یا رخنه ای ایجاد شود، دود آن به چشم مردم رفته و منافع آن برای متجاوزان خواهد بود. نمی توان ادعای وطن دوستی داشت و همزمان دولت فعال در جنگ را تخریب و بیگانه را شادمان ساخت.